Στην περίπτωση των Κουφονησίων η Ομάδα Αιγαίου δεν ήρθε απλώς να συμπληρώσει τις κρατικές ελλείψεις. Ήρθε να τις αντικαταστήσει. Με τις καλύτερες προθέσεις, ασφαλώς. Όμως το κράτος δεν εμφανίζεται ως κυρίαρχος εγγυητής των βασικών δημοσίων αγαθών, αλλά ως κομπάρσος σε παράσταση ιδιωτών και χορηγών.

Η Δημοτική Αρχή δεν είναι πια ο θεματοφύλακας των δημόσιων πολιτικών. Είναι κάτι σαν μεσίτης ευχαριστιών, προσφέροντας ευγνωμοσύνη σε εταιρείες χημικών, ξυλείας και χρωμάτων που φτιάχνουν κατοικίες γιατρών αντί να απαιτεί αυτά τα έργα από το Υπουργείο Υγείας.

Ο εθελοντισμός είναι ιερός όταν ενισχύει όχι όταν υποκαθιστά..

Να μην το κάνουν; Ναι να το κάνουν. Αλλά να μην το θεωρούμε κανονικότητα. Να μην γίνεται πρότυπο κοινωνικής πολιτικής.

Η φιλανθρωπία δεν είναι δημόσια πολιτική.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Μύκονος, ζει άλλη μια σκηνή της ίδιας τραγωδίας. Δεκαέξι διαμερίσματα από ιδιώτες προσφέρονται στον Υπουργό Υγείας για τη στέγαση υγειονομικών. Η κάμερα γράφει, ο υπουργός χαμογελά, τα δελτία τύπου στήνονται πιο γρήγορα απ’ ό,τι λειτουργεί το ακτινολογικό στην Άνδρο.

Εδώ δεν έχουμε απλώς μια δωρεά. Έχουμε ένα δημόσιο ευχαριστώ για την απροκάλυπτη υποκατάσταση του Κράτους από χορηγούς.

Στην τετραετία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019), το κράτος στήριζε τα νησιά σε θεμέλια ισότητας δημόσια παιδεία, δημόσια υγεία, καθολική πρόσβαση.
Σήμερα, στήνει παλέτες και κορδέλες χορηγών· η πολιτεία παραιτείται και, στη θέση της, αναρτάται το λογότυπο της δωρεάς

Η Ομάδα Αιγαίου και οι ευεργέτες δεν είναι το πρόβλημα είναι σύμπτωμα.

Το πρόβλημα είναι πως χωρίς αυτούς, το κράτος μένει γυμνό, φτωχό και αδιάφορο.

Και όταν η φιλανθρωπία αντικαθιστά το δικαίωμα, δεν έχουμε Δημοκρατία

Όπως λέει και ο λαός, άλλο να σε σώζει ο γιατρός κι άλλο να σε διαφημίζει ο χορηγός.